nasıl bir çıkmazdaydım böyle
boşluktaydım sürükleniyordum
ama hep nereye olduğunu bilmediğim yerlere..
cansızdım bunu iliklerimden akan kanımdaki hücrelere kadar hissediyordum...
ruhsuzdum yanızdım hissizdim adeta...
onsuz bi hiçtim...
hayata karşı duramıyordum savşamıyordum onla
uğrunda savaşacağım bir neden yoktu artık..
çünkü en önemli, yaşama sebebimi kaybetmiştim ben...
ne yapmam gerektiğini dahi bilmiyordum
unutmuştum herşeyi karşılık veremiyordum
niye onsuzdum..?
neden "bunlar hayatın bana verdikleri"diyip geçemiyordum ondan
diğerleri gibi...
sebebi çok basitti aslında, ona aşıktım hemde ölesiye...
onu onu onsuzlukla yaşamayı bile öğrenmiştim
onu tek birkez bile görebilmek için yapamayacağım bir şey yoktu...
ama kendimi avutmamalıydım....o asla geri gelmiyecekti
artık çevremdekilere bile o yanımdayken baktığım gibi bakamıyordum
acı ve boşlukla dolmuştu gözlerim...kör olmuştum adeta...
gözlerim alışamıyordu onsuzluğa dayanamıyordum artık...
beni istemiyordu tamam ama ben onu istiyordum bu yetmezmiydi sanki..??
saçmalık tabiyki yetmezdi...
artık herşey çok olmuştu üstüme geliyorlardı
çok bunalmıştım ve artık bıraktım kendimi yalnızlığa...
tam içmde bi acı hissederken
onunla yaşadıklarımız bir film gibi geçerken gözlerimin önünden...
tam artık bitti dediğim anda kapadığımda gözlerimi huzura
mutluluğa erdiğimede tam...
o geldi evet o kurtardı beni acıdan..
sandığımda yine yanılgı tekrar ve takrar...
o benim istediğim kişi değildi, o sıcak iyi masum kalpli arkadaşımdı...
kurtulmuştum.
yada tekrar acı mı demeliydim...
bilemiyordum içimde tekrar bi acı başladı
ama bu o acı değildi
bu utançtı...
arkadaşımdan utanıyordum
o benim yaşamam için çabalarken
benim hayatta kalmam için savaşırken..
üstelik kullanılmış bir mendii gibi olduğumda bile..
bir tek o bana değer verirken ben ne yapmıştım...
aptalın tekiydim şu an zamanı durdurmayı o kadar isterdim ki
ama buda haytımda normal olan bir çok şey gibi imkansızdı...
..........................................................................................................................
acı tekrar geldi canım yanıyordu
onu özlüyordum onu istiyordum..
koştum ve koştum...ciğerlerim yanıyordu...
onu tuttum öyle güzel öyle büyüleyiciydi ki!
eşsiz bir elmasmış gibi...
inanılmazdı...
bu anın hiç bitmemesini istedim...
sonsuza kadar o ve ben..sadece ikimiz
ona haykırmak boğazlarım feryat edinceye dek bağırmak...
seni seviyorum...
arkadaşlar bu benim new moon'u okuduğumda sizin gibi hissettiğim duygu karmaşasının yazıya dökülmüş hali
amatör yani...umarım beğenirsiniz
ama lütfen hatalarımı söyleyin gerçekten hatalarımı bilirsem daha güzel şiirler yazacağımdan eminim 
Konu: seni seviyorum... 
